De Schaamte voorbij
Mijn naam is Erik en ben 47 jaar oud en wil geen typische “man” zijn. Kan moeilijk kiezen en wil soms “mannelijk” en soms “vrouwelijk” overkomen. Ik heb echt geen idee waarom, het is stemmingsafhankelijk, voelt goed en prikkelt mijn creativiteit en toch schaam ik mij.
Het leven voor de schaamte
Ik kan mij herinneren dat ik niet als “jongetje” wilde worden aangeduid, maar als Erik. Verder was ik mezelf, had vriendjes en vriendinnetjes. Wanneer ik geen zin had in “jongens” dingen, ging ik gewoon met een vriendinnetje spelen. En toen mijn moeder vond dat ik toch eens een hobby/sport moest uitzoeken, koos ik voor paardrijden.
Mijn vader was een creatieve man en deed aan houtsnijwerk, toneel en mijn moeder was vaak aan het borduren of kleding aan het maken. Dat vond ik allemaal erg leuk en dacht dat hele wereld zo was.
Wanneer begon de schaamte?
Rond mijn vijftiende levensjaar zag ik een meisje in de schoolkantine en vond haar kleding leuk. Die kleding wilde ik ook dragen maar durfde met niemand daarover te praten.
Ook had ik moeite met contact maken op school. Dus de enkele vriendschap die ik nog had waren voor mij zeer intens. En mijn moeder begon zich af te vragen of ik misschien niet op jongens viel.
De gevolgen van de schaamte?
Het leven heeft zo zijn eigen ritme en ik probeerde me aan te passen door goed bedoelde adviezen op te volgen. Werd verliefd, was gelukkig en trouwde. Heel even had ik het gevoel een “normaal” leven te hebben.
Gek genoeg was ik op dat moment veel vergeten wat zo rond mijn vijftiende was gebeurd. Toen dit langzaam weer naar voorgrond trad, stortte mijn wereld in. Na een nare scheiding liep een latere relatie ook vervelend af. Daarna vertrouwde ik niemand meer, ook mezelf niet met vlucht van twintig jaar lang in mijn werk als gevolg.
Toch kreeg ik wel degelijk steun en hulp, maar dat besef ik me nu pas. Mijn familie probeerde mij te helpen en heb zelf ook hulp gezocht. Via de huisarts bij een psychiater en later bij een psycholoog van de GGD. Dat hielp niet want ik bleef maar vastlopen.
Waarom liep ik vast?
Als ik in de spiegel keek had ik het gevoel dat er een onbekende man stond en veel dingen leken elkaar tegen te spreken zoals:
- gevoelig, maar kan daar niet mee omgaan;
- creatief, maar kan me niets bedenken om te maken;
- ik reis graag, maar kan moeilijk met het onbekende omgaan;
- ondernemend, maar geen ondernemer;
- kan moeilijk contact maken, maar ik help graag andere mensen.
En vroeg me regelmatig af:
- Wie ben ik? (Ik ben Erik)
- Wat wil ik? (Ik wil leven)
- Wat moet ik doen? (Ik moet mezelf zijn)
Ben ik de schaamte voorbij?
Nee
Maar door schaamte laat ik me nu niet meer tegenhouden en wil graag weer onder de mensen zijn. Dus geen vlucht in het werk en langzaam weer vertrouwen in mezelf krijgen.
Hoe nu verder?
Voor mezelf heb ik een stappenplan bedacht. De eerste stappen zijn gericht op zelfvertrouwen en de laatste blokkades af te breken die mij persoonlijk belemmeren. Naarmate mijn zelfvertrouwen groeit, wil ik ook steeds nadrukkelijker naar buiten treden en nieuwe mensen ontmoeten.
Tot slot wil ik langzaam iets gaan opzetten waarmee ik andere mensen kan motiveren om iets vergelijkbaars te doen.
Maar dit zijn onderwerpen voor een andere keer.
Groet Erik
N.B. Als je de behoefte voelt kan je hieronder op deze blog reageren!
Wat een mooi geschreven artikel over waarschijnlijk het grootste probleem, schaamte. Hiermee omgaan is lang proces van kleine stapjes maken. Groetjes, Anne.
Hallo Eric,
Zo herkenbaar jouw verhaal. Op jonge leeftijd ging ik ook al naar de slaapkamer van mijn moeder. Als niemand thuis was deed ik haar make up op, en droeg haar jurken.
Het gevoel van vrouw te zijn soms was een zware last. Pas in mijn enige relatie heb ik dit verteld. Ik mocht wel haar kleding aan trekken, maar zij wilde dit nooit zien. Terwijl ik juist wilde dat zij mij meer zou steunen hierin.
Ben ondertussen 52, en mis het gewoon om lotgenoten te ontmoeten. Of iemand te hebben die mij kan steunen in het vrouw zijnde.
Schaam mij ervoor om zo maar naar een winkel te gaan om iets te kopen.
Toen ik nog de kleren en make up van mijn ex kon gebruiken, liep ik vol trots enkele uren in haar kleding rond thuis. Vaak deed ik de gordijnen op een klein kiertje in de hoop dat iemand mij toch stiekem zou zien.
Ik ben zelf bi curious, alleen vormd dat ook een probleem voor mij. Ook weer de schaamte die dit weer tegenhoud. Wij hadden diverse homo vrienden, en dat maakte het ook niet gemakkelijk voor mij.