Gender non-conform, iedereen is anders en ik dus ook.

Ik ben altijd jaloers geweest op “normale” mensen. Maar wat is normaal en bestaan normale mensen eigenlijk wel? Persoonlijk denk ik dat met “normaal” meest voorkomend wordt bedoeld.

Veruit de meeste eigenschappen die ik bezit vallen in de categorie “meest voorkomend”. Echter enkele in het oog springende eigenschappen vallen daar niet onder. Ik denk in een andere volgorde, ben een introvert die graag voor grote groepen spreekt en wordt snel overprikkeld, waardoor het lastig is om contact te onderhouden.

Daarnaast worstel ik met vage gevoelens waar ik niets mee kan. Heel vroeg merkte ik al dat ik ook “meisjes” dingen leuk vond. Dat gold ook voor wat mijn vriendinnetjes aanhadden. Ook kan ik heel intens houden van mensen en kan dan ook heel erg verliefd zijn, maar voel me zelden seksueel aangetrokken tot de ander.

Kortom veel vragen….

• Ben ik “Trans”, “Androgeen”, a- of biseksueel
• Ben ik de enige?
• Waarom?
• Ben ik raar?

…..maar geen antwoorden.

Kort geleden ben ik begonnen met wat ik wel wist, namelijk wil graag een jurk dragen. Het was niet veel, maar wel concreet genoeg. Als je het heel praktisch bekijkt lijkt het een simpele kwestie, maar zo voelde het niet.

Door de wens anders te benaderen ben ik dichter bij mezelf gekomen. In plaats van vragen te stellen ben ik me op mijn gevoel gaan richten.
Eerste stap leren loslaten;
Tweede stap durven toegeven;
Derde stap experimenteren.

Wat heeft me dat gebracht?

Door het experimenteren met kleding leerde ik dat de wens, om een jurk te dragen, metaforisch bedoeld was. Het gevoel komt eerst en blijkbaar komt dat tot uiting in mijn outfit. Geen idee waarom, maar het is wel een openbaring.

Door te vertrouwen op mijn gevoel, daar uiting aan te durven geven door me anders te kleden, kom ik dichter bij mezelf en dan ontstaat automatisch ruimte voor contact met andere mensen. Ik ben me bewust dat ik nog stappen moet maken maar tot nu toe voelt het goed.

Ik kan nu ook antwoorden op mijn eerder gestelde vragen. Namelijk ik stoor me niet aan het “man” zijn, maar tegelijkertijd heeft het geen betekenis voor mij.
Verder heeft het houden van en het samen willen zijn met iemand helemaal niets te maken met seksuele aantrekkingskracht. Ik denk dat ik best gelukkig kan zijn zonder dat laatste.

Ben ik raar? Natuurlijk niet, maar ik ben wel anders en daar mag ik trots op zijn.

Gr. Erik

N.B. Als je behoefte voelt kan je hieronder reageren op deze blog.