Vals licht,

Soms kan een simpele vraag je zomaar van je stuk brengen.
Eigenlijk zat hij er al Jaren aan te komen, maar toch werd ik er op die zaterdag ochtend compleet door overrompeld.

Verkleed jij jezelf wel eens als vrouw?

Hoe vaak had ik dit scenario al in mijn hoofd doorgenomen? Telkens weer, de regie strak in handen houdend, met mijn vinger langs de regels.
Maar nu was het echt en ik had mijn draaiboek niet bij de hand.
Het bevreemde me dat er van de mij altijd ingebeelde paniek en angst, totaal geen sprake was.
Het was meer opluchting wat ik voelde. Alsof er iets te gebeuren stond wat ik al kende en lang naar uit had gezien.

Was ik er wel klaar voor? Klaar om haar te vertellen over die kant van mijzelf die zij nog nooit had gezien? Klaar voor wat zou komen?

In de stilte die volgde keken we elkaar aan.
Het was duidelijk dat we op een keerpunt in onze relatie stonden.

Misschien had ik het haar al jaren eerder moeten vertellen. Al dikwijls had ik op het punt gestaan, maar de angst om haar kwijt te raken won het steeds weer van mijn bravoure.
Ik was al lang de tel kwijt geraakt hoe vaak ik had bedacht het aan haar op te biechten.
Het mijzelf opgelegde taboe voelde onderhand als een smet op mijn blazoen.
Maar de biechtstoel is helaas geen stomerij en deze vlek liet zich niet zomaar verwijderen.
Na iedere mislukte poging werd de stap om het haar te vertellen groter tot die van lieverlee in een onoverbrugbare kloof veranderde. Het ging er niet meer van komen. De jaren regen zich intussen onopgemerkt aaneen. Jaren waarin mijn angst zo groot groeide, dat mij uiteindelijk niets restte dan te kiezen voor het veiligste alternatief.
Ik gaf het piekeren op en besloot mijn geheim tot de dood mee te dragen.
Ooit zouden ze na mijn overlijden wel iets vinden. Maar de vragen die zich dan zouden opwerpen, hoefde ik gelukkig zelf niet meer te beantwoorden.

Het was goed zo.

Toch droomde ik vaak van een wereld waarin ik mezelf kon zijn en mijn echte gezicht kon laten zien. Dan wilde ik het wel uitschreeuwen en mijn naasten vertellen wat er achter dat laagje mannelijk vernis gaande was, maar de angst deed mijn stem verstikken en mijn houding verstarren.
De frustratie groeide en verstoorde de balans soms hevig. Het waren niet mijn beste jaren.
Uiteindelijk won de tijd het van het verzet en begon de vernis te craqueleren, een glimp van het meisje eronder, voor wie er oog voor had zichtbaar makend.

Onze kinderen werden ouder. De keren dat ik mij kon verkleden werden minder en de tijd ertussen steeds langer. Het werden vluchtige gebeurtenissen op schemerige middagen of op een verloren avond. Langzaam verschoof de interval van weken naar maanden en het was lastig in de haastige uitvoering genoeg voldoening te vinden om er weer even mee vooruit te kunnen.

Er trad een slordigheid op in mijn opruim routine. Was het wellicht de leeftijd? De haast? Of misschien toch iets om onbewust signalen aan haar af te geven? Maar de lange bruine haar in de wastafel leverde niet meer op dan een terloopse opmerking. “ is je vriendin weer langs geweest? ” vaak gevolgd door haar sarcastisch lachje. En ik, haalde mijn schouders maar weer eens op. Heel af en toe kwam ze wel eens iets tegen wat de verdenkingen wat serieuzer maakten, maar daar wist ik me tot dan toe altijd slinks uit te praten. Al doende groef ik langzaam aan mijn graf.

Maar deze regenachtige zaterdag in april was alles anders. Ze wist het……en het was duidelijk dat ik dit keer geen mogelijkheid meer had om mezelf vrij te pleiten. Moe van ruim drie decennia verstoppertje spelen, had ik eenvoudigweg de energie niet meer er tegen in het verweer te komen.
Het waren vooral de laatste twintig jaar, die van onze relatie, die op dat vlak moeizaam waren verlopen.
Het mentale voorschot op het scenario wat zich nu ontvouwde had me volledig uitgeput.
Langzaam was het uit mijn handen geglipt en nu zij de eerste stap had gezet voelde ik alleen maar opluchting, geen zorgen over de mogelijke consequenties.

Later vertelde ze me, dat ze werkelijk een last van mijn schouders had kunnen zien vallen, toen ik diep adem haalde en haar vraag bevestigend beantwoorde.

De geest was uit de fles en een moeilijke periode brak voor ons aan.

Die ochtend veranderde ons leven voorgoed.

Sophie